Toon items op tag: venray

Zoals bekend is een deel van ons St Annapark ingeruild voor woningbouw. We waren eens benieuwd hoeveel daar een perceeltje bouwgrond kost. Er is een steekproefje gedaan en een overzichtje gemaakt van de diverse prijzen. Daarin komen behoorlijke verschillen uit de m2 prijzen naar voren. In elk geval kunnen we de eigenaar van Parklaan 17 feliciteren. Daar is de laagste m2 prijs betaald van de hele wijk zo te zien. Op Parklaan 15 zit de eigenaar die het meeste kwijt is geweest per m2 grond. Buren van elkaar maar dus een heel verschil!

In de steekproef zijn 15 percelen bekeken.

In onderstaande tabel is de kwestie nog eens verder uitgewerkt. Naast perceel/adres informatie is de het perceeloppervlak en perceelprijs (bron: kadaster) weergegeven. Dit is verder uitgewerkt in een prijs per m2. De verschillen kunnen dan worden uitgerekend met als uitgangspunt Parklaan 17. Parklaan 15 heeft dus €154,-- meer per m2 betaald dan Parklaan 17. Omgerekend naar een meerprijs op perceel 15 is dit meer dan een halve ton€.

In onderstaande plaatje is het nog eens in een grafiekje in beeld gebracht. Parklaan 17 is spekkoper met de meeste m2 voor de laagste prijs. Parklaan 15, de buren, hebbend de hoofdprijs betaald voor de grond. De minste m2 tegen de hoogste m2 prijs. 

Wie kan ons helpen met een verklaring of heeft daar een mening over? Graag reacties aan Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

In een voorgaand artikeltje zijn de verschillen in bouwgrondprijzen van de bouwkavels op Annahaeghe transparant gemaakt. Van een 15-tal percelen waren de vierkante meter prijzen uitgewerkt en er waren opmerkelijke verschillen te zien. Er zijn een aantal reacties binnen gekomen en één daarvan was “pas op met zo maar wat percelen kiezen en daar conclusies aan verbinden”. Dat klopt natuurlijk. De percelen waren zo goed als willekeurig gekozen en op deze percelen zijn verschillende typen woningen verrezen. Kans op een appels met peren vergelijk dus.

Dus maar weer aan de slag en een peren met peren vergelijk gemaakt. Op Annahaeghe is een type woning uitgekozen en verder uitgediept. Er zijn 12 percelen waarop woningtype type “Stuifduin” zijn, of worden, gebouwd. Het woningtype “Stuifduin” is beschreven in een verkoopbrochure dat te vinden is op onderstaande internetadres.

ANNAHAEGHE: WONEN IN HÉT PARK

In de brochure is ook aangegeven op welke specifieke percelen dit type woning wordt gebouwd. Hieronder de resultaten van het onderzoekje. Opmerkelijk zijn de verschillen in de gerekende m2 prijzen voor het jaar 2021. De verdere analyse en conclusies laten we deze keer over aan u als lezer.

In een artikel op Venray-Transparant.nl heb ik gelezen dat Venray zo’n beetje de aars van de bio-industrie is. Op dit moment geeft het compleet uit de hand gelopen stikstofdossier veel onrust in het land. Door regeringsbeleid, gekneed door de handel en financiële lobby, is de situatie compleet geëscaleerd. De producent, de boer, is weer de klos. De boer is door de mechanismen in de markt gedwongen richting industriële voedselproductie en daarnaast gek gemaakt door halfslachtige regelgeving. Deze regelgeving was vooral op technische maatregelen gestoeld die in de praktijk dus niet of onvoldoende werkten. Het poldermodel van pappen en nat houden breekt ons nu op. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden en het lijkt er op dat er flink geamputeerd moet worden.

Dat het dossier ook in de gemeenteraad van Venray tot zorgen leidt is zichtbaar. De fractievoorzitter van het CDA Guus Reintjes krijgt er zelfs jeuk van. Aanleiding was een oplegnotitie van de Groen Links fractieleider André van Maarschalkerwaard. In een oplegnotitie werd gevraagd naar duidelijkheid over de emissies van een gecombineerde varkens-/insectenproductiebedrijf waarvoor plannen bestaan. Nu is het te hopen dat de jeuk van de heer Reintjes figuurlijk is bedoeld. Als het vanuit hormonale of allergiereacties komt wens ik hem veel beterschap. Jeuk kan verschrikkelijk zijn. Komt zijn ongemak vanuit het stikstofdossier dan wacht hem nog veel jeuk en krabwerk. Laten we eerlijk zijn. De achterban van de CDA in Venray komt voornamelijk uit de agrarische sector. Dus ook de politiek in Venray, heel veel jaren gedomineerd door het CDA, behoorde tot de veroorzakers van problemen. Ongebreidelde groei in veehouderijen hebben ons ook in Venray in de problemen gebracht. In onderstaande grafiek is de varkensdichtheid in 2014 weergegeven voor Nederland. In het 2e plaatje staat de varkensproductie in Brabant en Limburg op eenzaam niveau in Europees verband.

Laten we nu eens eerlijk zijn en vaststellen dat dit niet gezond is. Stank- en fijnstofoverlast veroorzaakt door intensieve veehouderij (varkens, kippen, runderen, geiten) hebben serieuze gezondheidsnadelen. De vragen die dit meebrengt zoals van Groen Links worden vervelend gevonden maar zijn zeer relevant.

Ik wens de gemeenteraad van Venray veel wijsheid (en niet al te veel jeuk) toe in dit dossier.

Harrie Maessen is weer actief op de Blakt. Harrie probeert gronden te verwerven rondom de bezittingen die hij daar al heeft. De wit gemarkeerde percelen in onderstaande foto zijn reeds in het bezit van één van de Maessen bedrijven te weten Maessen Projecten B.V., Maessen Vastgoed Holding B.V. of Maessen Grondverzet & Recycling B.V.

Harrie is op pad om de rest aan te kopen tussen zijn huidige bezit en industrieterrein de Blakt. Hij biedt prijzen met de argumentatie om een grind/zandwinning te gaan opzetten. De geboden m2 prijzen zijn dan ook ruimhartig gebaseerd op een delfstoffen winning.

Harrie heeft zijn plan om verder grind en zand te winnen op de Oostrumsche Heide in een 6^e uitbreiding stuk zien lopen op maatschappelijke weerstand. De 6^e put en weer 12 jaar een gebied dat overhoop ligt is een stap te ver voor het dorp Oostrum. Na het afronden van de huidige winning op Oostrumsche Heide komt er daar weer rust en wordt ingezet op verdere versterking van landschap en natuur.

Terug naar de activiteiten van òzze Harrie op de Blakt. Als Harrie er in slaagt om de bezittingen verder uit te breiden ontstaat er wel een erg groot gebied waar water komt! Groter dan het Parc de Witte Vennen. Lijkt wel een kleine Terraq die daar actief wordt. Wij zijn benieuwd hoe het dorp Oirlo tegen een dergelijke grootschalige zandwinning aan kijkt. Het zal t.z.t. wel verkocht worden als natuurontwikkeling waar het dorp veel profijt van zal hebben. We moeten alleen het bekende kleine motortje hebben volgens een gewezen Venrayse bestuurder 😉. O ja het gebied ligt wel een tijdje overhoop en alle profijt gaat naar Harrie die dan weer kan scoren op Quote 500. In 2021 schijnt zijn vermogen rond de 120 miljoen euro zijn geweest. Lekker verdienden ondermeer als huisaannemer van de Gemeente Venray toch?

Harrie quote 500

Of is het plannetje van Harrie toch wat geraffineerder? Het is hem natuurlijk bekend dat de geplande industrieontwikkeling op de Spurkt in het Loobeekdal gesneuveld is. Er moet toch ergens 32ha industrieterrein komen? Dat zal Harrie als huisaannemer van de gemeente Venray wel eventjes regelen. Dus een mooi waterpartijtje om Oirlo aan boord te krijgen en dan de rest perfect geschikt voor industrieterrein inclusief een mooi trailerpark voor de buitenlandse werknemers die op de Blakt werken of komen werken toch? Mooie kleine percelen voor de plaatselijke ondernemers die vooruit willen. Harrie heeft op de Vennenweg laten zien dat het niet altijd XXL hoeft te zijn. Of toch weer de Spurkt clausule bij te weinig verkoop kleine percelen en omschakeling naar toch maar XXL?

Een welgemeend advies aan de gemeenteraad van Venray. Zorg nu dat je helemaal in het begin geïnformeerd wordt over de plannen. Laat je niet, zoals op de Spurkt, voor bijna voldongen feiten plaatsen. Denk ook eens na over de nadelen van meer industrie en dus meer buitenlandse werknemers. Het laatste is beschamend en een vorm van moderne menshouderij voor de business van de rijken. Hebben we in Venray nog wel industrieterreinen nodig?

The money pit is een Engelse uitdrukking voor bodemloze put. Geld wordt in een bodemloze put geworpen waarbij de kosten voor de maatschappij blijven oplopen. Geld, zeker geld uit gemeenschappelijke bronnen zoals subsidies en bijdragen in overeenkomsten door een gemeente, moeten doelmatig gebruikt worden. Er moet een vorm van rendement komen. Modern is de maatschappelijke kosten baten analyse (MKBA) om dit transparant te maken.

mkba-informatie.nl

Een voorbeeld: in een Peelgemeente wordt een mooi park, het St. Annapark, gebruikt om woningbouw en andere bestemmingen te realiseren. Het park wordt grondig verbouwd en dat levert wat op maar men levert ook in. Bijvoorbeeld de parkbeleving in een stad wordt aangetast voor woningbouw. Natuur, dieren, vogels en insecten leveren in voor mensenbelangen.

De MKBA kan ook gebruikt worden om achteraf eens te bekijken wat nu de winst is, is het maatschappelijke belang gediend? We willen immers leren voor de toekomst lijkt mij.

Voor de ruimtelijke ontwikkeling in het St Annapark is al vast e.e.a. op een rij gezet. Wat is er zoal door de maatschappij en in het bijzonder de Venrayse burger gesponsord in geld. Daarnaast hebben we natuurlijk ook het verlies aan natuurwaarden gesponsord wat niet echt in geld uit te drukken is. Dit is de maatschappelijke kosten kant dus.

Er is op is op het onderwerp St. Anna al eens een keer wat geschreven over de Anterieure overeenkomst en de geheimzinnigheid daaromheen. De gemeenteraad heeft dat document nooit in een besluitvormingsproces voorbij zien komen. B&W heeft dat destijds handig weggehouden van de raad. Wij nodigen u uit om ook dit artikelen nog een keer te lezen.

De uitverkoop van het st Annapark: de Anterieure Overeenkomst

De maatschappelijke kosten op een rij:

• - € 6.000.000,-- aan va Gogh voor onderhoud aan park 2008-2018;
• - € 400.000,-- van gemeente Venray voor publieke toegankelijkheid van park;
• - € 500.000,-- van gemeente voor aansluiting Noordsingel;
• - € 1.151.000,-- kwijtschelding door gemeente kosten grondexploitatie;
• - € 2.000.000,-- kwijtschelding kosten ambtenarenuren over al de jaren;
• - € 3.220.000,-- aan niet binnenkomende bijdragen op grondexploitatieplannen;
• - € 3.500.000,-- bijdrage Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed;
• - € 2.000.000,-- provinciale monumenten subsidie.

Bovenstaande zal uiteraard niet op de cent nauwkeurig zijn. Het is echter voor iedere burger die een beetje kan zoeken op het internet transparant te maken. De maatschappelijke kosten liggen op dit moment op ca. 18 miljoen euro. Uiteraard zullen we in de nabije toekomst wederom additionele subsidiegelden naar St Anna zien vloeien.

Wat krijgen we er in Venray voor terug? In elk geval geen sociale woningbouw maar woningbouw en gerenoveerde monumentale gebouwen voor welgestelde burgers die het zich kunnen veroorloven. Project voor de rijken met rendement voor de rijken gefinancierd door belastingen op de gewone burger?

Wordt het niet eens tijd dat de gemeenteraad de vragen gaan stellen die bij deze case horen? De erfenis St. Annapark is van een afgetreden selectie bestuurders en ambtenaren die nu nog actief zijn op het gemeentehuis. Welke keuzes zijn gemaakt en vooral welke belangen speelden er (ook in de achterkamertjes). Kan Renschdael hier risicoloos ondernemen op kosten van de maatschappij en hebben we te doen met een maatschappelijke money pit?

Naar een nationale denktank voor het landbouw- en natuurbeleid. Het stikstofbeleid en vooral de manier waarop het wordt gepropageerd als uiterst urgent en de enige manier om de natuur te redden, schoon drinkwater te garanderen en te voldoen aan de Europese richtlijnen, heeft kwaad bloed gezet bij de agrariërs, ook die in Venray. De talloze vlaggen die verkeerd om hangen zijn daar een voor sommigen (of misschien wel velen) schokkende uiting van. Wij Venrayers vinden in meerderheid dat de intensieve landbouw in deze regio behoorlijk uit de hand is gelopen en dat de gevolgen in de vorm van stankoverlast, fijnstofvervuiling, watervervuiling , waterschaarste, bodemvervuiling en landschapsvervuiling, in ieders belang, nodig moeten worden aangepakt. Maar tegelijkertijd is het ook duidelijk dat het eenzijdige kabinetsbeleid geen eervolle vermelding verdient. Sterker nog, het gaat waarschijnlijk totaal aan zijn doel voorbij en werkt contraproductief. Deze conclusie wordt getrokken in een tussenrapport van DND (De Nieuwe Denktank), een groep van kritische onderzoekers die zich verenigd hebben om allerlei maatschappelijke vraagstukken diepgaand te analyseren en met suggesties voor oplossingen te komen, simpelweg omdat de overheid dit al jaren nalaat door crisissen eenzijdig met gemodelleerde ideaaloplossingen te benaderen die vervolgens niet bekritiseerd mogen worden op straffe van uitsluiting en beschuldiging van het uiten van desinformatie. Hun tussenrapport heet " Stikstof: van technocratische tunnelvisie naar realistisch rentmeesterschap”.

Wat zijn volgens hen dan zoal de zwakke plekken van het overheidsbeleid t.a.v. stikstof?

• Allereerst wordt er voorbijgegaan aan het feit dat de stikstofuitstoot gedurende de laatste 30 jaar vrijwel is gehalveerd. Hoe kan het dan dat er plotseling een ecologisch rampzalige situatie is ontstaan in de natuur alleen door stikstofuitstoot?
• De meeste andere Europese landen zien het in stand houden van hun Natura2000-gebieden als een probleem waar stikstofuitstoot slechts een van de vele factoren is.
• Het natuurbeleid zal gericht blijven op de vermindering van de gemodelleerde stikstofdepositie (de zogenaamde KDW: Kritische Depositie Waarde) en niet op het in stand houden van de natuur. Het verlies van biodiversiteit is een veel ingewikkelder probleem dat dus ook als zodanig moet worden behandeld.
• Er zijn geen redenen om aan te nemen dat het huidige beleid zal leiden tot florerende natuur, natuur-inclusieve landbouw, kleine, circulaire boerenbedrijven en schoon drinkwater, maar dat was nou juist wel de bedoeling.
• De kleine (biologische) boerderij met koeien in de wei zal ten ondergaan, de gesloten megastal zal overleven, omdat het eerste leidt tot meer gemodelleerde stikstofdepositie dan het tweede. Het gebruik van kunstmest in plaats van dierlijke mest zal toenemen, want het eerste geeft betere uitkomsten in het stikstofmodel.
• De Europese regelgeving stelt geen eisen op het gebied van stikstofdepositie, maar stelt slechts dat de staat van instandhouding van een natuurgebied niet mag verslechteren. De KDW kan hierbij een hulpmiddel zijn, maar dat hoeft niet.
• Als de Nederlandse normen overal zouden gelden, dan zou in meer dan tweederde van alle Europese natuurgebieden deze normen overschreden worden.

Indien het beoogde stikstofbeleid strikt wordt toegepast, dan betekent dat voor de regio Venray en omstreken dat de normen nog steeds worden overtreden zelfs als alle agrarische activiteiten zijn gestopt. Dit komt omdat 35% van de stikstofdepositie afkomstig is van het buitenland (bron: RIVM). De denktank betreurt het feit dat de overheid door zijn communicatiestrategie suggereert dat personen die terechte zorgen uiten m.b.t. het overheidsbeleid kwade bedoelingen hebben en zich keren tegen beleid dat noodzakelijk is voor alles wat goed is voor mens en natuur. Het scheppen door de overheid van een dergelijke, valse tegenstelling is niet bevorderlijk voor de constructieve discussie die nodig is om tot verbetering van het beleid te komen, aldus de denktank. Wat we als regio en als gemeente Venray kunnen leren van De Nieuwe Denktank is dat we vooral zelf creatief moeten nadenken over waar we vanaf willen of wat we willen veranderen. Het lijkt wel duidelijk dat er drastisch maar wel geleidelijk moet worden ingegrepen om de stankoverlast en het mestoverschot, de bio-industrie en de monocultuur zodanig te reduceren dat het evenwicht hersteld wordt tussen voedselproductie, natuur, landschap en watervoorraad (zowel kwalitatief als kwantitatief). Dit zal een afstemming vereisen tussen de diverse lokale partijen, zoals agrariërs, politici, natuurbeheerders en burgers. Hier moeten we bij bedenken dat de Nederlandse natuur onderdeel uitmaakt het cultuurlandschap, door de mens gevormd. Als alle regio's dergelijke stappen nemen onder regie van een landelijke denktank, bijvoorbeeld DND, dan kan een geleidelijke transitie plaatsvinden naar een realistisch ideaal resultaat waarbij de 25 miljard euro op een zinvolle manier kan worden ingezet. Het kabinet moet dus ophouden met het doorgaan op deze eenzijdige en heilloze weg en het is aan de regionale overheden, dus ook B&W van Venray, om hen daarvan te doordringen.

“Het slot de Stalberg bestreek de hele loop van de Maas te Well en was daardoor een gevreesd punt voor de schepen, die in de middeleeuwen een levendig handelsverkeer onderhielden, naar de landzijde was het een geduchte sterkte voor de ridders, die veilig in hun toren huisden. Niet alleen de schepen, die de rivier bevoeren, ook de wagens, die den landweg volgden, werden vaak door de heeren van Stalbergen aangevallen, die zich veilig voelden in hun hechte sterkte.

Van ouder tot ouder heeft men altijd weten te vertellen, dat de Stalberg bewoond werd door edellieden, die zich naar hun bezittingen "van Stalbergen" noemden, maar die hun adel tot oneer, het allesbehalve edele bedrijf van roofridder uitoefenden.

Volgens de sage lieten de roofgierigen enige van hun paarden averechts beslaan, zodat de sporen van de hoefijzers op de lossen grond nooit het juiste spoor aanduiden. Zo kon men denken, dat de heren afwezig waren, terwijl zij juist in hun toren op de loer lagen en omgekeerd, waren zij op rooftocht, dan herleidde men uit de verse sporen van de paardenhoeven, dat zij pas hun versterking waren binnengereden”.

Bovenstaande komt uit het Limburgs sagenboek “Roovers en Vreemd Krijgsvolk”.

Zijn er uit bovenstaande tekst parallellen te trekken naar de huidige tijd? Zijn er moderne roofridders onder ons die op nog veel geraffineerdere wijze te werk gaan dan hun broeders in het verleden? Met het uitkomen van het boek “De vrienden reünie : Limburgse praktijken” van Joep Dohmen en Paul van der Steen is er een eigentijds sagenboek beschikbaar gekomen. Het boek beschrijft de achterkamertjes praktijken van bestuurders in Limburg.

Na de publicatie zijn de roofridder praktijken onverminderd doorgegaan. Bestuurders communiceren openlijk over de manier om sponsorgelden van zand- en grindwinningsfirma’s op de rekening te krijgen van hun favoriete clan.

CDA-sponsoring Knops & Koopmans

Na de gronddeal in Venray is er nu weer een stinkdossier grondverkoop Californië BV in Horst-aan-de-Maas boven water gekomen. In plaats van met zwaarden en schilden hebben deze moderne roofridders echter macht en invloed als hun wapens. Ze zijn corrupte bestuurders die misbruik maken van hun positie om persoonlijk gewin te verkrijgen, ten koste van het volk.

Net als de roofridders uit het verleden gebruiken deze moderne roofridders bedrieglijke methoden om hun doelen te bereiken. Ze stelen publieke middelen, nemen steekpenningen aan en bevoordelen hun vrienden en families. Deze daden van corruptie bedreigen de integriteit van onze samenleving en ondermijnen het vertrouwen in onze overheid.

Het is aan ons als samenleving om ervoor te zorgen dat deze moderne roofridders worden gestopt. We moeten onze stemmen verheffen en eisen dat onze overheden verantwoording afleggen. We moeten transparantie en integriteit eisen en corruptie bestrijden waar we het tegenkomen. Alleen dan kunnen we een eerlijker en rechtvaardiger samenleving bouwen voor alle mensen.

Het is echter belangrijk om je te realiseren dat deze moderne roofridders niet onverslaanbaar zijn. Door op te komen tegen corruptie en door transparantie en verantwoording te eisen, kunnen burgers helpen om corruptie aan te pakken en te voorkomen. Dit kan door middel van betrokkenheid bij politieke processen, het steunen van organisaties die zich inzetten tegen corruptie, en door het rapporteren van vermoedelijke corruptiepraktijken.

In feite is het de plicht van elke burger om op te staan tegen corruptie en de macht van de moderne roofridders te breken. Alleen op deze manier kunnen we een rechtvaardige en eerlijke samenleving creëren voor iedereen.

Onze gouverneur heeft veel nieuwe meldingen gekregen in 2022 op het opnieuw opengestelde meldpunt. Roemer zegde toe persoonlijk naar de klacht te zullen kijken (L1 07/04/2022). "Als mensen nog steeds het gevoel hebben dat hun melding onvoldoende is bekeken, meld je dan opnieuw via het meldpunt van de provincie. Dan komen ze bij mij terecht. Ik zal dan kijken of het terecht is afgehandeld, of dat het onvoldoende is geweest", aldus de commissaris van de Koning.

Hij wil de moderne roofridders onder ons dan ook echt aanpakken!

Er zijn echter tekenen dat de afhandeling wederom niet vlekkeloos en volgens afspraken verloopt. Hopelijk draait het niet weer uit op een gevalletje "See no evil, hear no evil" zoals de meldingen tijdens de vorige ronde. Door onze moderne roofridders niet aan te pakken worden deze bevoordeeld. De bestuurders die op dat vlak niet doorpakken leveren ook gewoon een vriendendienst. Dit zullen dan vermoedelijk de moderne wapenknechten zijn…..

Dus beste Emile, laat zien dat jouw woorden niet hol zijn. Laat op jouw woorden acties volgen. Niet alleen voor zaken in de toekomst maar ook op de afrekening met het verleden.

Op 15 maart a.s. mag er weer gestemd worden in het kader van de Provinciale Statenverkiezingen. Deze zijn niet alleen bepalend voor de samenstelling van de Provinciale Staten en voor het provinciale beleid door de Gedeputeerden, maar ook de samenstelling van de Eerste Kamer hangt hiervan af. Dit laatste betekent dus dat ieders stem van doorslaggevende waarde kan zijn bij het goedkeuren van vaak controversiële wetten. Een voorbeeld van het laatste is de WPG (Wet Publieke Gezondheid). Wat veel mensen niet beseffen is dat deze wet de minister van VWS de bevoegdheid geeft om wanneer hem dat goeddunkt alle denkbare maatregelen tijdens de afgelopen pandemie, en zelfs nog strengere (!), kan invoeren. Dat een nauwkeurige evaluatie van de maatregelen tot nu toe niet heeft plaatsgevonden speelt hierbij kennelijk geen enkele rol. Over deze wet wordt in mei 2023 gestemd. Toevalligerwijs wordt in mei van dit jaar ook bij de WHO (World Health Organization) over dit soort zaken beslist. De algemene vergadering van de WHO (een niet-gekozen maar wel voor een groot deel door tech-miljardair Bill Gates gesponsorde organisatie) spreekt dan over wijzigingen in de Internationale Gezondheidsrichtlijnen die ertoe zullen leiden dat de directeur-generaal van de WHO straks aan miljarden mensen vrijheidsbeperkende maatregelen kan opleggen zonder dat landen daar zelf nog iets over te zeggen hebben. Er staat ons dus nog wat te wachten bij een volgende virusuitbraak. Weet waarop je stemt.

Wat lang niet iedereen beseft is dat op 15 maart a.s. ook (apart) gestemd gaat worden voor nieuwe besturen van de Waterschappen. Waterschappen zorgen voor schoon water in rivieren, meren, beken en sloten. Ook zorgen ze voor voldoende afvoer en opslag van water alsmede bescherming tegen wateroverlast. De samenstelling van het algemeen bestuur is als volgt, specifiek belang: agrariërs en natuurbeheerders ieder twee vaste zetels, algemeen belang: alle inwoners de resterende zetels (tussen de 14 en 26 zetels afhankelijk van het aantal inwoners).

De verkiezingen gaan dus over verreweg de meeste zetels en de politiek probeert daar natuurlijk een belang te verwerven door de kiezers voor te houden dat hun partij de waterbelangen van de burgers het beste behartigt. Een van die partijen was onlangs weer ongunstig in het nieuws doordat zij gebruikt maakt van een, volgens Kiesraadvoorzitter Wim Kuijken, mogelijk misleidende constructie. Net als bij de vorige verkiezingen neemt het CDA in Limburg deel middels de vermomming als partij Waterbelang Venray bijvoorbeeld. Zo zijn er 9 lokale Waterbelang partijen, die zich na de verkiezingen verenigen als een partij Waterbelang in het algemeen bestuur, dit alles geheel volgens de bekende CDA-norm “ als het juridisch mag is het ethisch verantwoord”. Aldus werden alle besluiten in het waterschap door het CDA genomen. In het dagelijks bestuur van 6 personen heeft het CDA 3 stemmen plus de stem van CDA dijkgraaf Patrick van de Broeck. Dit verklaart grotendeels de dubieuze gang van zaken omtrent de omstreden Loobeekdeal, waarbij ex-wethouder Jan Loonen en zijn familie betrokken was. De wethouder moest aftreden na een extern onderzoek, maar de onverkwikkelijke bevoordeling van de fam. Loonen is tot op heden onaangetast.

Leest u ook nog eens Waterschap Limburg “zachte heelmeesters, stinkende wonden”

De rol van Waterschap Limburg (en zijn voorganger Waterschap Peel en Maasvallei) is verre van integer geweest, maar desondanks ongecorrigeerd. Dit is des te schrijnender omdat de inkomsten en uitgaven van het waterschap uit belastinggeld bestaan. het waterschap dient ten dienste te staan van de maatschappij en politieke vrienden en belangen mogen hier geen enkele rol spelen. De ultieme vraag is dan ook of de politiek niet uit de waterschappen moet verdwijnen in plaats van steeds invloedrijker te worden, zoals D66 en Groen Links met name willen. Vooralsnog is dit echter niet het geval. Dus zitten we als kiezers opgescheept met verkiezingsprogramma’s en kandidaten die allemaal beweren dat ze voor schoon en veilig water zijn. Aldus blijven waterschapsverkiezingen wat ze juist niet moeten zijn: kiezen voor de blauwe, trouwe ogen van (on)bekenden of vriendjes. Of de democratie hiermee gediend is waag ik ernstig te betwijfelen.

Het is weer bezig! De onwelriekende bio-industrie in Venray is weer duizenden tonnen stront aan het uitrijden. De stank doet mij altijd denken aan een aars. Wij, in de gemeente Venray, leven letterlijk en figuurlijk in de aars van een uit de hand gelopen intensieve bio-industrie. We slepen wereldwijd grondstoffen voor veevoer bijeen om de beesten te voeden en maken er als tweede-grootste voedselproducent ter wereld producten van die net zo snel weer over de grens verdwijnen. Het afvalproduct stront en pies en de ammoniakemissies die daar bij horen mogen we houden. Samen met de door industrie en verkeer geproduceerde stikstofoxiden wordt aldus een fijnstofsluipmoordenaar geproduceerd die pas op overzichtsplaatjes (zie onder) echt zichtbaar wordt. De effecten die het verder met zich mee brengt moeten we figuurlijk maar slikken en letterlijk inademen. De ammoniak en fijnstof die we constant op de longen en luchtwegen krijgen bezorgt mij, en velen met mij, een constante irritatie van de luchtwegen. De gevolgen op de lange termijn zijn vaak lastig te bewijzen, maar ernstige vermoedens zijn er in overvloed. De mantra “technische oplossingen” ingezet door de bio- industrie heeft zijn geloofwaardigheid verloren. Het beetje natuur dat we in Venray hebben gaat er langzaam maar zeker aan door de constante stikstofregen die plaats vindt. Je kan haast niet meer door de bossen en natuur lopen doordat de stikstof-minnende braam alles overwoekert, maar de onzichtbare schade woekert ook voort. Onder andere onze eiken hebben het zwaar en takelen af. Met elke soort die verdwijnt komen vaak honderden andere in gevaar door onderlinge afhankelijkheid. Gevolg: verdere vermindering van de biodiversiteit. Venray maakt een groene indruk, maar de werkelijkheid is heel anders.  

Het wordt tijd dat we een dikke streep gaan trekken. De burgers van Venray hebben recht op een gezonde leefomgeving zonder constante luchtwegirritaties. De overheid moet maar eens gaat doen wat ze zeggen. Bestaande bomen en landschapselementen mogen niet meer worden aangetast. Bij projecten waar toch aantasting plaats vindt dient de compensatie 200% en functioneel te zijn voordat er een schop de grond in gaat. Dat #1MILJOENBOMENPLAN moet er nu maar eens komen. En ja, landbouwgrond zal daar plaats voor moeten gaan bieden om het mes aan twee kanten te laten snijden. Het mes zal aan twee zijden moeten snijden omdat er geen tijd meer te verliezen is. Wil je daar meer van weten dan verdiep je eens in het fenomeen overshoot, van William Rees. De Nederlandse Overshoot Day is de dag waarop de jaarlijkse bio-capaciteit van onze planeet is verbruikt als iedereen op aarde zou leven zoals Nederlanders (12 april in 2022).

https://populationinstitutecanada.ca/overshoot-humanitys-predicament/

De overheid heeft de mond vol van klimaatverandering en reserveert miljarden om de CO2-uitstoot terug te dringen, maar men beseft kennelijk niet dat klimaatverandering slechts een symptoom is van een veel groter probleem: overconsumptie. Als je niet zo van lezen houdt maar meer van plaatjes, laat onderstaande plaatje eens op je inwerken en projecteer dit eens op de bio-industrie in Venray. Iedereen weet dat er drastische maatregelen moeten worden getroffen, maar de bio-industrie oligarchen in Nederland en met name Limburg beheersen het proces. Tijd voor verandering, want de mensheid heeft geen andere keuze.

Inleiding

De laatste paar jaar lijkt een opeenvolging van crisissen te zijn. Na de klimaatcrisis hebben we inmiddels ook kennisgemaakt met de Coronacrisis, de crisis in Oekraïne, de energiecrisis, de voedselcrisis en dan nu ook de stikstofcrisis. De crisis in Oekraïne, hoe je ook aankijkt tegen de oorzaak ervan, heeft overduidelijk andere crisissen verergerd, zoals de energiecrisis en de voedselcrisis. Het verwijt dat al die wijze EU-politici niet in staat zijn geweest om het conflict met Rusland te vermijden is dan ook niet verwonderlijk en de achterdocht omtrent de ware bedoeling erachter is ook begrijpelijk. Dezelfde achterdocht kom je ook tegen bij de stikstofcrisis.

Is het de politiek te doen om de natuur en de biodiversiteit te beschermen en de volledig uit de hand gelopen intensieve veehouderij in te dammen? Je zou geneigd zijn te denken van wel, maar werd de alarmbel niet al in de jaren 80 van de vorige eeuw geluid door de toenmalige minister van Landbouw Braks (CDA nota bene)? En werd zijn waarschuwing niet decennia lang gebagatelliseerd en genegeerd? Het antwoord luidt bevestigend en daarom is de achterdocht bij met name de veehouders begrijpelijk. Is er soms sprake van een acute stikstofcrisis omdat er eigenlijk een woningbouwcrisis is die veel urgenter is, vooral door de enorme aantallen oorlogsvluchtelingen, met name uit de Oekraïne, en de constante stroom asielzoekers die voor overbezette opvangcentra zorgen? Het feit blijft dat er wel degelijk een stikstof gerelateerde crisis bestaat, waarbij we twee componenten moeten onderscheiden: de stikstofuitstoot veroorzaakt door met name de veehouderij (NH3 ofwel ammoniak) en die veroorzaakt door industrie en verkeer (NOx ofwel stikstofverbindingen met zuurstof veroorzaakt door verbrandingsprocessen). Beide zorgen voor lucht- en bodemvervuiling, maar NH3 heeft een ruim tweemaal sterker negatief effect op biodiversiteit, bron RIVM). Dit laatste verklaart waarom het vooral de boeren zijn die het moeten ontgelden.

Een van hun sterkste argumenten is het feit dat zij voor voedsel zorgen en in een tijd van dreigende voedselcrisis komt dat goed uit. Vandaar de grote sympathie bij velen voor hun protesten. Een ander sterk argument is dat het kabinet de pijn over de agrarische sector wil uitsmeren waardoor er onbegrijpelijke situaties ontstaan op bijvoorbeeld bepaalde Waddeneilanden waar vrijwel geen veehouderij is.

Historie

Na de Tweede Wereldoorlog stond vast dat de hongerwinter nooit meer mocht plaatsvinden. Door het controversiële plan Mansholt (1968) werden boerenbedrijven verplicht om moderner, grootschaliger en daarmee leefbaarder te worden. Zoals reeds gezegd in de inleiding werd er al in de jaren 80 gewaarschuwd dat het ongebreideld uitbreiden van schaalvergroting en focussen op industrial farming onder het motto “Nooit meer honger” ongewenste effecten had: steeds grotere bedrijven, kaarsrechte beken en sloten als gevolg van ruilverkaveling, stankoverlast en aantasting van de landschap en natuur, maar last but not least mestoverschotten. Aan het begin van de jaren zeventig waren door het toegenomen krachtvoergebruik de hoeveelheden stikstof en fosfaat in de mest flink toegenomen. Met de almaar groeiende dieraantallen werd dat een groot milieuprobleem. Beken en sloten bevatten in de jaren zeventig en tachtig veel te veel fosfaat waardoor je enorme algengroei kreeg.

De mineralen uit de mest spoelden via de bodem ook uit naar het grondwater. De groei van de veestapel betekende ook een grotere mestberg, die de boeren niet helemaal kwijt konden op eigen grond of waarvoor ze niet de hoge kosten voor afvoer naar akkerbouwgebieden wilden of konden betalen. De drijfmest werd massaal geloosd in sloten en op het land. Voor er wat aan gedaan werd, was je alweer jaren verder. Lange tijd werd het probleem ontkend, door druk vanuit de agrarische sector. Opeenvolgende kabinetten hoopten telkens met technologische vernieuwingen en strengere regelgeving de problemen op te lossen, maar per saldo groeide de sector steeds door vooral ook omdat de landbouwsubsidies vanaf de jaren 90 gebaseerd werden op aantal hectares. Dit had nog meer schaalvergroting tot gevolg. De Rabobank zorgde voor de financiering van grote investeringen in nieuwe technieken en nieuwe stallen waardoor grotere aantallen dieren nodig waren om uit de kosten te komen. Inmiddels lijkt deze bank spijt te hebben van hun handelswijze. De agrobusiness had er ook belang bij in de vorm van veevoerleverantie , vleesverwerking en zuivelverwerking. Door het mestoverschot, met name bij de varkenshouderijen, kwam daar ook de mestverwerking als businessmodel bij. Kortom, de focus lag volledig op groei.

Nederland als tweede agro-exporteur van de wereld

De vleesfabriek die Nederland is geworden, exporteert jaarlijks voor zo’n 16 miljard euro aan dierlijke producten. Door de import van soja, palmolie en vlees is de Europese Unie – na China – hoofdverantwoordelijk voor ontbossing van regenwouden en andere kwetsbare ecosystemen. In Europa is Nederland koploper in de hoeveelheid ontbost gebied per hoofd van de bevolking.

In 2018 kwam maar liefst 10,4 megaton aan Europees graan ons land binnen voor veevoer, naast 8,9 megaton (niet-Europese) soja. Dit is zeer waarschijnlijk alleen maar gestegen sindsdien. Het merendeel van de ingevoerde soja wordt verwerkt in veevoer. Wat hier achterblijft is de stront. In zulke hoeveelheden dat de akkerbouw er ook geen raad meer mee weet: het mestoverschot.

Deel 2 zal verder ingaan op het mestoverschot, de perverse prikkels en De gevolgen van de stikstofcrisis voor de regio Venray