Toon items op tag: graslanden

LOOBEEKDAL - Het verhaal is puur fictief, maar zou zo kunnen passen in de huidige tijd. Enige projectie van het verhaal op een werkelijke situatie, is voor verantwoordelijkheid van de lezer!

WAARSCHUWING: het verhaal kan als schokkend worden ervaren door mensen die de financiële eindjes maar amper aan elkaar kunnen knopen!

De wethouder
De wethouder keek uit over zijn eindeloze grasvlakten ergens in 2014. In de verte was zijn neefje gras aan het maaien op een van zijn percelen voor de koeien op het bedrijf van z’n broer. De gronden had hij in 2008 samen met zijn vrouw aangekocht van zijn schoonvader. Binnen het pakket dat was aangekocht, zat ook een langgevel boerderij en aan de overkant van de weg een paar stallen met sleufsilo’s voor opslag van maaisel.

De wethouder was onrustig. Hij had weet van de aanstaande plannen van het waterschap om de beek in het beekdal weer te laten meanderen. Een andere broer zat in de commissie beekherstel, had informatie uit eerste hand en kon een beetje sturen en schuren aan het beleid. Ook de branche organisatie LLTB was in stelling om de belangen van de agrariërs te behartigen. De politieke vrienden binnen het waterschap hadden hem al een paar keer toegefluisterd wat er aanstaande was.

De familie van de wethouder was al heel lang verweven met een prominente politieke partij binnen het gemeentelijke apparaat, die ook al heel lang in de coalitie zat. De broer die in de commissie beekherstel zat was ook nog eens toevallig fractievoorzitter van “hun” politieke partij binnen de gemeente. Hij zet zich ook altijd keihard in voor de samenleving binnen de gemeente. Zijn credo luidt dan ook:

gemeente faciliterende partner


De wethouder las het credo van zijn broer nog eens. Van vroeger uit had hij altijd al met de paplepel ingegoten gekregen dat je je “kansen moet je pakken als ze voorbij komen”. Het voordeel van de politieke partij en wethouder zijn, is dat je beleidsmatig kan sturen en daarmee de kansen ook nog eens kan vergroten.

Kortom, hij moest eens gaan praten met de ambtenaar.

De ambtenaar
De ambtenaar zit aan zijn bureau. Hij heeft over een half uurtje een gesprek met de wethouder. Ze zijn toevallig ook nog eens naamgenoten en dat geeft toch altijd een vertrouwd gevoel. Een paar weken ervoor hadden ze al een gesprek gehad over een langgevel boerderij in het beekdal. De wethouder wilde graag weten wat er zoal mogelijk zou zijn met dit pandje. Zijn idee was om het bestaande bouwvlak te wijzigen en één bedrijfswoning te verplaatsen naar de overzijde van de weg. De andere oorspronkelijke bedrijfswoning, de langgevelboerderij, zou dan afgesplitst kunnen worden van het agrarische bedrijf en een groot deel van de boerderij is dan beschikbaar voor een 3e woning. Geniaal, van 1 naar 3 woningen in één gang!

In de nieuwe bedrijfswoning aan de overzijde van de weg zou dan het neefje, zoon van de broer, kunnen gaan wonen. De ambtenaar was het roerend eens met de motivatie dat het neefje zich dan beter kon concentreren op het beheren van de graslanden middels begrazing door rundvee. Er is echt een aparte bedrijfslocatie voor nodig 😉. Vanuit de nieuwe bedrijfswoning kon die bij wijze van spreken het gras zien groeien op de percelen van de wethouder in het beekdal.

De ambtenaar zag echter één probleem, de wensen konden niet gerealiseerd worden op basis van het geldende bestemmingsplan.

De ambtenaar en de wethouder namen afscheid, waarbij de ambtenaar toezegde te gaan onderzoeken of er een slinger aan te geven was.

Een tijdje na het gesprek belde de ambtenaar verheugd op dat er een kapstok was gevonden om het plan toch een kans te geven. Een van zijn medewerkers had recent een cursus “ritselen en regelen op gemeentelijk niveau” bijgewoond. Een van de onderwerpen was het zogenaamde “postzegelplan”.

"Wat is nu een weer een postzegelplan", vroeg de wethouder? Nu dat zal ik je uitleggen zei de ambtenaar. “Een postzegelplan is een bestemmingsplan, maar kent (vrijwel) geen verschillende elementen met onderlinge samenhang: het gaat om één, hooguit enkele percelen. Andere namen voor het postzegelplan, zijn een partiële herziening, een detailplan of een gedeeltelijke herziening. De procedure voor een postzegelplan is verder geheel hetzelfde als die voor een bestemmingsplan”.

Geweldig!, de wethouder had meteen een beter humeur. Ik zal meteen de stukken voor de onderbouwingen van het ontwerpbestemmingsplaan gaan schrijven. De wethouder had zelf een agrarisch adviesbureautje en kon zelf wel wat stukken in elkaar typen.

De ambtenaar gaf wel de tip mee om een ander adviesbureautje in te schakelen, die de stukken dan op hun briefpapier zouden zetten. Daarnaast gaf de ambtenaar aan dat het wellicht niet handig was dat de wethouder zelf de aanvraag ging doen. Beter was het om dit door het neefje te laten doen. Het college van B&W moet immers geen vervelende vragen hoeven stellen over politiek- of maatschappelijke kwesties of over integriteit gaan zeuren. De ambtenaar schatte zelfs de kans hoog in dat ze niet langs die gemeenteraad hoefden.

De wethouder was verbluft over zoveel inzicht. En iedereen maar denken dat de topambtenaren in Brussel zitten. Nu dat klopt echt niet, want we hebben er ook een paar binnen de gemeente!

Niet lang daarna heeft de ambtenaar de stukken met de onderbouwingen van het adviesbureautje gekregen en heeft er een net B&W voorblad bij gemaakt. Hij heeft in de stukken geen links kunnen ontdekken naar de wethouder, en het neefje staat natuurlijk veraf van de wethouder.

Het college van burgemeester & wethouders
In februari 2015 heeft het college van B&W overleg. Onderwerp in het overleg was onder meer een ontwerpbestemmingsplan van de gewenste wijzigingen rondom een langgevelboerderij in een beekdal.

De ijverige ambtenaar had de stukken al voorbereid en had warempel ook nog wat advies toegevoegd.

Hij stelt aan het college van B&W voor om:

  1. Te besluiten geen inspraak te verlenen op het bestemmingsplan Langevelboerderij
  2. In te stemmen met het ontwerp bestemmingsplan Langevelboerderij


De burgemeester brengt het punt Langevelboerderij te sprake. Iedereen weet dat de wethouder daar een mooie slag kan slaan, er wordt gewillig meegewerkt en de lastige vragen blijven uit. Het besluit is positief. De wethouder onthoudt zich van de beraadslagingen en besluitvorming op dit punt. Stel je voor dat er mensen zijn die er wat van kunnen gaan denken ook!

Mooi dacht de wethouder. Als dat niet een mooi stukje teamwork was, dan wist hij het ook niet meer. Nu moest het dossier nog even langs de Commissie Wonen, ergens tegen de zomervakantie, maar dat zou wel een aftikactie worden.

Het Waterschap
De Wethouder keek uit over zijn eindeloze grasvlakten ergens in 2016. In de verte was zijn neefje gras aan het maaien op een van zijn percelen voor de koeien op het bedrijf van z’n broer. In een ooghoek zag hij het autootje van het Waterschap aan komen rijden. De wethouder had een afspraak met het Waterschap over wat gronden. De wethouder had zijn zinnen gezet op een dikke 35ha. grasland/natuur nog in bezit van het Waterschap. Hij zou ook wat van zijn huidige graslanden moeten omturnen in natuur. Het neefje had twee ton € betaald voor de stallen en sleufsilo’s aan de overkant. Hij kon zijn bedrijfswoning gaan bouwen. Voor het afgesplitste deel verwachte hij een kleine 3 ton € te kunnen vangen. Een half miljoen beschikbaar, al met al een mooi bedragje om eens te kijken hoe ver hij kon komen met de afdeling grondzaken van het Waterschap. De koffie stond klaar op de keukentafel en de wethouder was van plan om er met het gestrekte been in te gaan.

De twee ambtenaren grondzaken waren een beetje verbijsterd vertrokken bij de wethouder. De wethouder had een absurd lage prijs geboden en dit moesten ze gaan rapporteren aan de verantwoordelijke hogere ambtenaar. Een tweede verrassing stond ze te wachten, de hogere ambtenaar vond het allemaal prima en was schijnbaar heel comfortabel met de prijs. Het moet niet gekker worden zeiden ze tegen elkaar.

De wethouder
De Wethouder keek uit over zijn eindeloze grasvlakten. In de verte was zijn neefje gras aan het maaien voor de koeien op het bedrijf van z’n broer. Een paar dagen terug had hij te horen gekregen dat het Waterschap akkoord was met zijn bod. Hij moest nog wat lachen toen hij terug dacht aan de verbijsterde gezichten van de ambtenaren die bij hem aan de keukentafel zaten. Die wisten naar alle waarschijnlijkheid nog niet hoe er hier in de provincie zaken gedaan worden. De vrienden binnen het waterschap hadden natuurlijk laten vallen waar de harde € grens per m2 lag. Hij had er nog een eurocent op gezet om zijn goede wil te tonen.

Zijn gedachte gingen terug naar de jeugd. Zijn favoriete programma was destijds The A-Team. Kolonel John "Hannibal" Smith was de sigaar-rokende leider van het team. Hij kreeg de bijnaam Hannibal omdat hij een briljant strateeg was. Hij was het grote brein achter de plannen om de missies tot een succesvol einde te brengen. Een van zijn favoriete uitspraken is dan ook “I love it when a plan comes together”.

Exact, dat Hannibal gevoel, had de wethouder nu ook.

Gepubliceerd in Nieuwsfeiten