Toon items op tag: stikstofdioxiden

Het is weer bezig! De onwelriekende bio-industrie in Venray is weer duizenden tonnen stront aan het uitrijden. De stank doet mij altijd denken aan een aars. Wij, in de gemeente Venray, leven letterlijk en figuurlijk in de aars van een uit de hand gelopen intensieve bio-industrie. We slepen wereldwijd grondstoffen voor veevoer bijeen om de beesten te voeden en maken er als tweede-grootste voedselproducent ter wereld producten van die net zo snel weer over de grens verdwijnen. Het afvalproduct stront en pies en de ammoniakemissies die daar bij horen mogen we houden. Samen met de door industrie en verkeer geproduceerde stikstofoxiden wordt aldus een fijnstofsluipmoordenaar geproduceerd die pas op overzichtsplaatjes (zie onder) echt zichtbaar wordt. De effecten die het verder met zich mee brengt moeten we figuurlijk maar slikken en letterlijk inademen. De ammoniak en fijnstof die we constant op de longen en luchtwegen krijgen bezorgt mij, en velen met mij, een constante irritatie van de luchtwegen. De gevolgen op de lange termijn zijn vaak lastig te bewijzen, maar ernstige vermoedens zijn er in overvloed. De mantra “technische oplossingen” ingezet door de bio- industrie heeft zijn geloofwaardigheid verloren. Het beetje natuur dat we in Venray hebben gaat er langzaam maar zeker aan door de constante stikstofregen die plaats vindt. Je kan haast niet meer door de bossen en natuur lopen doordat de stikstof-minnende braam alles overwoekert, maar de onzichtbare schade woekert ook voort. Onder andere onze eiken hebben het zwaar en takelen af. Met elke soort die verdwijnt komen vaak honderden andere in gevaar door onderlinge afhankelijkheid. Gevolg: verdere vermindering van de biodiversiteit. Venray maakt een groene indruk, maar de werkelijkheid is heel anders.  

Het wordt tijd dat we een dikke streep gaan trekken. De burgers van Venray hebben recht op een gezonde leefomgeving zonder constante luchtwegirritaties. De overheid moet maar eens gaat doen wat ze zeggen. Bestaande bomen en landschapselementen mogen niet meer worden aangetast. Bij projecten waar toch aantasting plaats vindt dient de compensatie 200% en functioneel te zijn voordat er een schop de grond in gaat. Dat #1MILJOENBOMENPLAN moet er nu maar eens komen. En ja, landbouwgrond zal daar plaats voor moeten gaan bieden om het mes aan twee kanten te laten snijden. Het mes zal aan twee zijden moeten snijden omdat er geen tijd meer te verliezen is. Wil je daar meer van weten dan verdiep je eens in het fenomeen overshoot, van William Rees. De Nederlandse Overshoot Day is de dag waarop de jaarlijkse bio-capaciteit van onze planeet is verbruikt als iedereen op aarde zou leven zoals Nederlanders (12 april in 2022).

https://populationinstitutecanada.ca/overshoot-humanitys-predicament/

De overheid heeft de mond vol van klimaatverandering en reserveert miljarden om de CO2-uitstoot terug te dringen, maar men beseft kennelijk niet dat klimaatverandering slechts een symptoom is van een veel groter probleem: overconsumptie. Als je niet zo van lezen houdt maar meer van plaatjes, laat onderstaande plaatje eens op je inwerken en projecteer dit eens op de bio-industrie in Venray. Iedereen weet dat er drastische maatregelen moeten worden getroffen, maar de bio-industrie oligarchen in Nederland en met name Limburg beheersen het proces. Tijd voor verandering, want de mensheid heeft geen andere keuze.

Inleiding

De laatste paar jaar lijkt een opeenvolging van crisissen te zijn. Na de klimaatcrisis hebben we inmiddels ook kennisgemaakt met de Coronacrisis, de crisis in Oekraïne, de energiecrisis, de voedselcrisis en dan nu ook de stikstofcrisis. De crisis in Oekraïne, hoe je ook aankijkt tegen de oorzaak ervan, heeft overduidelijk andere crisissen verergerd, zoals de energiecrisis en de voedselcrisis. Het verwijt dat al die wijze EU-politici niet in staat zijn geweest om het conflict met Rusland te vermijden is dan ook niet verwonderlijk en de achterdocht omtrent de ware bedoeling erachter is ook begrijpelijk. Dezelfde achterdocht kom je ook tegen bij de stikstofcrisis.

Is het de politiek te doen om de natuur en de biodiversiteit te beschermen en de volledig uit de hand gelopen intensieve veehouderij in te dammen? Je zou geneigd zijn te denken van wel, maar werd de alarmbel niet al in de jaren 80 van de vorige eeuw geluid door de toenmalige minister van Landbouw Braks (CDA nota bene)? En werd zijn waarschuwing niet decennia lang gebagatelliseerd en genegeerd? Het antwoord luidt bevestigend en daarom is de achterdocht bij met name de veehouders begrijpelijk. Is er soms sprake van een acute stikstofcrisis omdat er eigenlijk een woningbouwcrisis is die veel urgenter is, vooral door de enorme aantallen oorlogsvluchtelingen, met name uit de Oekraïne, en de constante stroom asielzoekers die voor overbezette opvangcentra zorgen? Het feit blijft dat er wel degelijk een stikstof gerelateerde crisis bestaat, waarbij we twee componenten moeten onderscheiden: de stikstofuitstoot veroorzaakt door met name de veehouderij (NH3 ofwel ammoniak) en die veroorzaakt door industrie en verkeer (NOx ofwel stikstofverbindingen met zuurstof veroorzaakt door verbrandingsprocessen). Beide zorgen voor lucht- en bodemvervuiling, maar NH3 heeft een ruim tweemaal sterker negatief effect op biodiversiteit, bron RIVM). Dit laatste verklaart waarom het vooral de boeren zijn die het moeten ontgelden.

Een van hun sterkste argumenten is het feit dat zij voor voedsel zorgen en in een tijd van dreigende voedselcrisis komt dat goed uit. Vandaar de grote sympathie bij velen voor hun protesten. Een ander sterk argument is dat het kabinet de pijn over de agrarische sector wil uitsmeren waardoor er onbegrijpelijke situaties ontstaan op bijvoorbeeld bepaalde Waddeneilanden waar vrijwel geen veehouderij is.

Historie

Na de Tweede Wereldoorlog stond vast dat de hongerwinter nooit meer mocht plaatsvinden. Door het controversiële plan Mansholt (1968) werden boerenbedrijven verplicht om moderner, grootschaliger en daarmee leefbaarder te worden. Zoals reeds gezegd in de inleiding werd er al in de jaren 80 gewaarschuwd dat het ongebreideld uitbreiden van schaalvergroting en focussen op industrial farming onder het motto “Nooit meer honger” ongewenste effecten had: steeds grotere bedrijven, kaarsrechte beken en sloten als gevolg van ruilverkaveling, stankoverlast en aantasting van de landschap en natuur, maar last but not least mestoverschotten. Aan het begin van de jaren zeventig waren door het toegenomen krachtvoergebruik de hoeveelheden stikstof en fosfaat in de mest flink toegenomen. Met de almaar groeiende dieraantallen werd dat een groot milieuprobleem. Beken en sloten bevatten in de jaren zeventig en tachtig veel te veel fosfaat waardoor je enorme algengroei kreeg.

De mineralen uit de mest spoelden via de bodem ook uit naar het grondwater. De groei van de veestapel betekende ook een grotere mestberg, die de boeren niet helemaal kwijt konden op eigen grond of waarvoor ze niet de hoge kosten voor afvoer naar akkerbouwgebieden wilden of konden betalen. De drijfmest werd massaal geloosd in sloten en op het land. Voor er wat aan gedaan werd, was je alweer jaren verder. Lange tijd werd het probleem ontkend, door druk vanuit de agrarische sector. Opeenvolgende kabinetten hoopten telkens met technologische vernieuwingen en strengere regelgeving de problemen op te lossen, maar per saldo groeide de sector steeds door vooral ook omdat de landbouwsubsidies vanaf de jaren 90 gebaseerd werden op aantal hectares. Dit had nog meer schaalvergroting tot gevolg. De Rabobank zorgde voor de financiering van grote investeringen in nieuwe technieken en nieuwe stallen waardoor grotere aantallen dieren nodig waren om uit de kosten te komen. Inmiddels lijkt deze bank spijt te hebben van hun handelswijze. De agrobusiness had er ook belang bij in de vorm van veevoerleverantie , vleesverwerking en zuivelverwerking. Door het mestoverschot, met name bij de varkenshouderijen, kwam daar ook de mestverwerking als businessmodel bij. Kortom, de focus lag volledig op groei.

Nederland als tweede agro-exporteur van de wereld

De vleesfabriek die Nederland is geworden, exporteert jaarlijks voor zo’n 16 miljard euro aan dierlijke producten. Door de import van soja, palmolie en vlees is de Europese Unie – na China – hoofdverantwoordelijk voor ontbossing van regenwouden en andere kwetsbare ecosystemen. In Europa is Nederland koploper in de hoeveelheid ontbost gebied per hoofd van de bevolking.

In 2018 kwam maar liefst 10,4 megaton aan Europees graan ons land binnen voor veevoer, naast 8,9 megaton (niet-Europese) soja. Dit is zeer waarschijnlijk alleen maar gestegen sindsdien. Het merendeel van de ingevoerde soja wordt verwerkt in veevoer. Wat hier achterblijft is de stront. In zulke hoeveelheden dat de akkerbouw er ook geen raad meer mee weet: het mestoverschot.

Deel 2 zal verder ingaan op het mestoverschot, de perverse prikkels en De gevolgen van de stikstofcrisis voor de regio Venray